Barwniak czerwonobrzuchy

Barwniak czerwonobrzuchy (Pelvicachromis pulcher) – pięknie ubarwiona, słodkowodna ryba akwariowa z rodziny pielęgnicowatych.

Pochodzenie

Gatunek pochodzi z Afryki. Ryby można spotkać pomiędzy gęstą roślinnością w płytkich i wolno płynących lub stojących wodach. Niektóre populacje żyją także w wodzie słonawej.

Charakterystyka, płeć i usposobienie

Barwniak czerwonobrzuchy – samiec, samica

Barwniak czerwonobrzuchy jest ozdobą każdego wystawowego akwarium. Samiec osiąga 10 cm, jego płetwy grzbietowa i odbytowa są wydłużone. Samica jest pełniejsza i nieco mniejsza – do 7.5 cm długości. Charakterystyczną cechą samicy są boki rubinowej barwy. Poza okresem godowym nie jest agresywny i może przebywać w akwarium ogólnym wraz z innymi gatunkami o zbliżonych wymaganiach. Jego piękne ubarwienie i interesujący cykl życiowy można w pełni ocenić w oddzielnym zbiorniku. Najlepiej trzymać je w parach. Jeżeli chcemy trzymać więcej niż jedną parę zbiornik musi być odpowiednio większy. Spotykana i popularna jest również forma albino.

Odżywianie

Akceptują większość dostępnych pokarmów. Można je karmić granulatami dla pielęgnic a jako uzupełnienie diety podawać żywe lub mrożone pokarmy.

Akwarium

Dla pary niezbędny będzie minimum 70 litrowe akwarium, który dekorujemy tak aby było wiele kryjówek, zakamarków i jaskiń czyli miejsc gdzie ryby chętnie złożą ikrę. Do tego celu można użyć glinianych doniczek, korzeni czy kawałków drewna. Roślinność nie jest niezbędna ale ryby docenią dodatkowe schronienie. Dno akwarium najlepiej pokryte piaskiem lub substratem w którym ryby będą mogły kopać dołki w czasie rozrodu.
Pielęgnice polecane do akwarium ogólnego, należy jednak pamiętać, że w czasie tarła są bardzo terytorialne. Generalnie jednak są rybami nieśmiałymi, ustępliwymi i nie będą dobrze się czuły z rybami ruchliwymi czy dużymi. Najlepszym towarzystwem będą małe kąsaczowate, brzanki, danio, razbory, kiryski, zbrojniki. Mogą być trzymane z innymi pielęgniczkami ale akwarium musi być dostatecznie duże aby ryby wydzieliły swoje rewiry.

Rozmnażanie

Rozmnażanie bardzo łatwe. Są rybami monogamicznymi, które tworzą stałe pary. Nie ma gwarancji, że po zakupie w sklepie samca i samicy ryby utworzą parę. Co więcej jedna (mniej chętna) z ryb może tarła nie przeżyć. Zalecany jest więc zakup grupy 6 lub więcej młodych ryb i pozwolenie w naturalny sposób na dobranie się w pary. Jeżeli zdecydujemy inaczej to z akwarium sprzedawcy wybierajmy największego samca i najładniej wybarwioną samice.
Akwarium tarliskowe powinno mieć ok 50-100 litrów i wodę o temperaturze 24-27°C, pH 6.5-7.0. Takie właściwości wody zapewnią równy podział płci wśród narybku. Jeżeli woda będzie zbyt alkaliczna większość młodych będzie samcami, zbyt kwaśna – samiczki. Rybom należy zapewnić mnóstwo jam, grot, miejsc gdzie będą mogły złożyć jaja (sprawdzą się ustawione do góry dnem doniczki z wyciętym spodem.). Preferowany filtr gąbkowy z regulacją przepływu.
Jeżeli chcemy odchować większą ilość młodych w akwarium nie powinno być kopiących ryb dennych, szczególnie sumowatych. Wskazane są natomiast ławice tetr, razbor itp., które dodadzą parze śmiałości. Obfite odżywianie mrożonymi i żywymi pokarmami zachęci ryby do tarła.
Pierwszym znakiem, który może wskazywać nadchodzące tarło jest intensywniejsze ubarwienie ryb, szczególnie samicy. Jej brzuch ciemnieje, przybierając fioletowego odcienia. To przeważnie ona rozpoczyna zaloty, tańczy naprzeciwko samca pokazując swój barwny brzuch. Następnie ryby wybierają jaskinie lub wykopują własną pod dekoracjami w której chowają się przez następne kilka dni.
Samica składa czerwonobrunatne, 2 mm  jaja (do 300 ziarenek ikry) przeważnie na ścianach lub szczycie doniczki i przejmuje opiekę nad nimi. Samiec broni wejścia i terytorium przed intruzami. Wylęg następuje po 2-3 dniach. Młode zaczynają swobodnie pływać po kolejnych 7-8 dniach. W tym momencie para powinna być uważnie obserwowana ponieważ zdarza się, że samica odwraca się od samca.
Narybek jest na tyle duży aby przyjmować artemie, larwy solowca czy nicienie jako pierwszy pokarm. Rybki zostawiamy z rodzicami aż do następnego rozrodu lub kiedy samica zaczyna być agresywna w stosunku do samca. Wyjątkowo też może się trafić para ze skłonnościami kanibalistycznymi.